Edip Cansever

GÜL KOKUYORSUN

gül kokuyorsun bir de

amansız, acımasız kokuyorsun

gittikçe daha keskin kokuyorsun, daha yoğun

dayanılmaz bir şey oluyorsun, biliyorsun

hırçın hırçın, pembe pembe

öfkeli öfkeli gül

gül kokuyorsun nefes nefese.

gül kokuyorsun, amansız kokuyorsun

ve acı ve yiğit ve nasıl gerekiyorsa öyle

sen koktukça düşümde görüyorum onu

düşümde, yani her yerde

yüzü sararmış, titriyor dudakları

şakakları ter içinde

tam alnının altında masmavi iki ateş

iki su

iki deniz bazen

bazen iki damla yaz yağmuru

mermerini emerek dağlarının

şiirler söylüyor gene

ölümünden bu yana yazdığı şiirler

kızaraktan birtakım şiirlere

büyük sular büyük gemileri sever çünkü

ve odur ki büyüklük

şiir insanın içinden dopdolu bir hayat gibi geçerse

o zaman ölünce de şiirler yazar insan

ölünce de yazdıklarını okutur elbet

ve senin böyle amansız gül koktuğun gibi

yaşamanın her bir yerinde.

gül kokuyorsun, amansız kokuyorsun

bu koku dünyayı  tutacak nerdeyse

gül, gül! diye bağıracak çocuklar bütün

herkes, hep bir ağızdan: gül!

ve her şeyin üstüne bir gül işlenecek

saçların, alınların, göğüslerin üstüne

yüreklerin üstüne

bembeyaz kemiklerin

mezarsız ölülerin üstüne

kurumuş gözyaşlarının

titreyen kirpiklerin üstüne

kenetlenmiş çenelerin

ağarmış dudakların

unutulmuş çığlıkların üstüne

kederlerin, yasların, sevinçlerin

ve her şeyin üstüne bir gül işlenecek.

bir rüzgâr, bir fırtına gibi esecek gül

yıllarca esecek belki

ve ansızın dünyamızı göreceğiz bir sabah

göreceğiz ki

biz dünyamızı gerçekten görmemişiz daha

geceyi, gündüzü, yıldızları

görmemişiz hiç

tanışmaya komamışlar bizi güzelim dünyamızla.

öyleyse dostlar bırakın bu yalnızlıkları

bu umutsuzlukları bırakın kardeşler

göreceksiniz nasıl

güller güller güller dolusu

nasıl gül kokacağız birlikte

amansız, acımasız kokacağız

dayanılmaz kokacağız nefes nefese.

Edip CANSEVER

Yapıt: Canan Berber

  Mendilimde Kan Sesleri

        

          Her yere yetişilir

          Hiçbir şeye geç kalınmaz ama

          Çocuğum beni bağışla

          Ahmet Abi sen de bağışla.

          Boynu bükük duruyorsam eğer

          içimden böyle geldiği için değil

          Ama hiç değil

          Ah güzel Ahmet Abim benim

          insan yaşadığı yere benzer

          O yerin suyuna, o yerin toprağına benzer

          Suyunda yüzen balığa

          Toprağını iten çiçeğe

          Dağlarının, tepelerinin dumanlı eğimine

          Konyanın beyaz

          Antebin kırmızı düzlüğüne benzer

          Göğüne benzer ki gözyaşları mavidir

          Denizine benzer ki dalgalıdır bakışları

          Evlerine, sokaklarına, köşebaşlarına

          Öylesine benzer ki

          Ve avlularına

          (Bir kuyu halkasıyla sıkıştırılmıştır kalbi)

          Ve sözlerine

          (Yani bir cep aynası alım-satımına belki)

          Ve birgün birinin bir adres sormasına benzer

          Sorarken sorarken üzünçlü bir ev görüntüsüne

          Camcının cam kesmesine, dülgerin rende tutmasına

          Öyle bir cigara yakımına, birinin gazoz açmasına

          Minibüslerine, gecekondularına

          Hasretine, yalanına benzer

          Anısı ıssızlıktır

          Acısı bilincidir

          Bıçağı gözyaşlarıdır kurumakta olan

          Gülemiyorsun ya, gülmek

          Bir halk gülüyorsa gülmektir

          Ne kadar benziyoruz Türkiye'ye Ahmet Abi.

          Bir güzel kadeh tutuşun vardı eskiden

          Dirseğin iskemleye dayalı

          - Bir vakitler gökyüzüne dayalı, derdim ben -

          Cigara paketinde yazılar resimler

          Resimler: cezaevleri

          Resimler: özlem

          Resimler: eskidenberi

          Ve bir kaşın yukarı kalkık

          Sevmen acele

          Dostluğun çabuk

          Bakıyorum da şimdi

          O kadeh bir küfür gibi duruyor elinde.

        

          Ve zaman dediğimiz nedir ki Ahmet Abi

          Biz eskiden seninle

          istasyonları dolaşırdık bir bir

          O zamanlar Malatya kokardı istasyonlar

          Nazilli kokardı

          Ve yağmurdan ıslandıkça Edirne postası

          Kıl gibi ince İstanbul yağmurunun altında

          Esmer bir kadın sevmiş gibi olurdun sen

          Kadının ütülü patiskalardan bir teni

          Upuzun boynu

          Kirpikleri

          Ve sana Ahmet Abi

          uzaktan uzaktan domates peynir keserdi sanki

          Sofranı kurardı

          Elini bir suya koyar gibi kalbinden akana koyardı

          Cezaevlerine düşsen cigaranı getirirdi

          Çocuklar doğururdu

          Ve o çocukların dünyayı düzeltecek ellerini işlerdi bir dantel gibi

          O çocuklar büyüyecek

          O çocuklar büyüyecek

          O çocuklar...

          Bilmezlikten gelme Ahmet Abi

          Umudu dürt

          Umutsuzluğu yatıştır

          Diyeceğim şu ki

          Yok olan bir şeylere benzerdi o zaman trenler

          Oysa o kadar kullanışlı ki şimdi

          Hayalsiz yaşıyoruz nerdeyse

          çocuklar, kadınlar, erkekler

          Trenler tıklım tıklım

          Trenler cepheye giden trenler gibi

          İsçiler

          Almanya yolcusu işçiler

          Kadınlar

          Kimi yolcu, kimi gurbet bekçisi

          Ellerinde bavullar, fileler

          Kolonyalar, su şişeleri, paketler

          Onlar ki, hepsi

          Bir tutsak ağaç gibi yanlış yerlere büyüyenler

          Ah güzel Ahmet Abim benim

          Gördün mü bak

          Dağılmış pazar yerlerine benziyor şimdi istasyonlar

          Ve dağılmış pazar yerlerine memleket

          Gelmiyor içimden hüzünlenmek bile

          Gelse de

          Öyle sürekli değil

          Bir caz müziği gibi gelip geçiyor hüzün

          O kadar çabuk

          O kadar kısa

          işte o kadar.

        

          Ahmet Abi, güzelim, bir mendil niye kanar

          Diş değil, tırnak değil, bir mendil niye kanar

          Mendilimde kan sesleri.

        

                            Edip Cansever

BİR GENELEV KADINI VE...

Girdi Sırtında eski bir ceket vardı Bir yerlerden sızmıştı sanki, gün ışığı gibiydi Sarışındı Önce bir süre kapının önünde durdu durdu Gölgelendi, inceldi, beni gördü Pek önemsemedim Baktı, hiç konuşmadı Oysa bir İsa tasviri gibi uçumluydu, güzeldi Yer gösterdim, oturmadı Bir sigara yaktım, ona da verdim Aldı Sigarasını ben yaktım Kısa bir gülümseme yürüdü dudaklarından Benim dudaklarıma da geçti Çocuklar gibi kızardım Öteki kızlar gülüştüler Ben kendimi sevdim, güvendim Saçlarımı düzelttim, göğsümü biraz kapadım Bana elini uzattı, ellerimiz birbirine değdi Sıcaktı, inceydi, kıskanırım anlatmaya bu eli Ağır ağır odama çıktık. Girdi Açık pencereyi kapadım Perdeyi çektim Arkamı döndüm, yavaş yavaş soyundum Bileğimdeki saati çıkardım Sigaramı söndürdüm Tam o zaman.. Zaman da değildi belki Önce korkunç bir gözyaşı seli Sonra alabildiğine bir kayalık Kayaların üstünde bir kertenkele Ardından bir ormanın uğultusu Binlerce kanat sesi Sağ elinde bir bıçak Yok, hayır, bıçak da değildi Vuran, ezen, öldüren bir el Ve eller Ve dişler Kendimden geçtim. Bir daha gelmedi, hayır, bir daha hiç gelmedi Ama onunla ben Ne zaman istedimse o zaman yattım.

         
 Edip Cansever

 Bu aralar ellerim hep üşür benim.

 Doktor "kansızlık" der, ben "sensizlik" derim...

     

          Edip CANSEVER